De 39-jarige Franklin Delano Roosevelt (FDR) begon zijn politieke carrière toen bij hem de diagnose paralytische poliomyelitis (polio) werd gesteld nadat hij leed aan een ziekte met symptomen die bijna leken op die van polio. FDR herstelde gedeeltelijk; hij was echter permanent aan zijn rolstoel gebonden en kon niet zonder steun staan. Dit deed echter zijn politieke ambities niet de das om. In 1928 werd hij gouverneur van New York en later president van de Verenigde Staten van Amerika. Sterker nog, hij is de enige president die vier termijnen heeft gediend.
Het feit dat Roosevelt werkelijk door polio werd getroffen, is inderdaad twijfelachtig. Hoewel bij FDR polio werd vastgesteld, kwamen zijn leeftijd en andere symptomen overeen met het Guillain-Barré-syndroom (GBS); een auto-immuunziekte – het immuunsysteem valt onbewust de gezonde weefselcellen aan. Dit kan zijn ontstaan na immunisatie of als gevolg van de milde infectie die hij heeft opgelopen. De symptomen van Roosevelt verdwenen uiteindelijk, maar hij bleef verlamd achter. Volgens de arts die hem behandelde, was GBS meer verantwoordelijk voor de verlammende bijwerkingen van Roosevelt:** de ziekte beschadigt motorische en sensorische zenuwen.
Onderzoekers suggereerden na het uitvoeren van de nieuwe analyse van de FDR-symptomen dat het GBS was dat de president feitelijk verlamde. Wetenschappers baseerden hun herdiagnose van de toestand van wijlen president op symptomen die niet overeenkomen met polio, zoals; zijn leeftijd - polio komt vaker voor bij jongere mensen dan bij volwassenen, zijn hevige pijn aan de verlamde benen - poliopatiënten voelen na een tijdje helemaal geen pijn meer, zelfs verlammingen van ledematen die niet passen bij polio - polio verlamt ongelijkmatig, polioverlamming is beperkt tot de ledematen - het heeft geen invloed op het bovenlichaam. De darm- en blaasdisfunctie waaraan FDR leed, is ook inconsistent met polio.
Een team van Texaanse wetenschappers onder leiding van dokter Armond S. Goldman betwistte de poliodiagnose die de dokter van de FDR decennia geleden had gesteld. De wetenschappers uit Texas voerden de Bayesiaanse analyse uit (de waarschijnlijkheidsanalyse die werd berekend door het product te verkrijgen van het aantal gevallen van polio bij volwassenen en de waarschijnlijkheid van de symptomen die Franklin Delano Roosevelt moest optreden bij polio of bij GBS). De statistische analyse geeft een waarschijnlijkheid van 1 op 4 aan dat Roosevelt aan paralytische poliomyelitis leed, terwijl de resterende 3 op 4 duidelijk suggereert dat hij aan GBS leed.
Professor in de Geneeskunde – Dr. Armond Goldman – aan de Universiteit van Texas, benadrukte het feit dat het ontbreken van laboratoriumtests een belangrijke bijdrage had kunnen leveren aan de verkeerde diagnose van FDR. Dr. Goldman heeft goede bekendheid met patiënten die aan beide aandoeningen lijden en is zo zelfverzekerd dat hij de initiële diagnose van FDR betwist. Andere artsen, zoals dr. Allan Ropper uit Boston, trokken de herdiagnose van Goldman in twijfel en baseerden zijn betoog op historische archieven waarin af en toe de mobiliteit van een van FDR's benen werd geregistreerd. Sommige historici beschuldigden de arts er ook van dat hij probeerde de geschiedenis te herschrijven. Feiten van dr. Goldman hebben echter de neiging zijn standpunt te versterken.
De arts van Roosevelt, Robert W. Lovett, geloofde dat de president het poliovirus had opgelopen toen hij dertien dagen eerder een scoutingskamp bezocht. Dr. Lovett was toen de belangrijkste Amerikaanse arts op het gebied van polio. Voor hem waren koorts en de verlammende bijwerkingen voldoende om de president met polio te diagnosticeren. De reden waarom alle factoren op polio wezen, was dat de ziekte in die periode wijdverbreid was, waarbij de afgelopen zomer in veel steden verschillende uitbraken werden gemeld. Bovendien was er zeer weinig bekend over het Guillain-Barré-syndroom.
De waarheid is dat zelfs als de artsen FDR correct hadden gediagnosticeerd, er geen behandeling voor GBS bestond en dat er heel weinig over bekend was. Roosevelt zou nog steeds dezelfde behandeling hebben gekregen als bij de poliodiagnose.
Roosevelt, die in zijn rolstoel sprong, leek beslist op een polio-overlevende. Roosevelt zelf geloofde dat hij polio had, en daarom begon hij te pleiten voor polio-onderzoek, wat leidde tot de March of Dime, officieel bekend als de National Foundation for Infantile Paralysis, een initiatief gericht op het werven van fondsen om polio te bestrijden. Het was zijn beroemde verkeerde diagnose die aanleiding gaf tot onderzoek naar de ziekte, de ontwikkeling van vaccins en verschillende campagnes om het publieke bewustzijn te creëren. Het is zo ironisch dat deze verkeerde diagnose vandaag de dag duizenden levens redt.